بازگشت به خویشتن

به نام خدا

هر روز بیشتر به این نتیجه میرسم که آنچه می خواهم و در پی آنم ، آرزویی بیش نیست. شاید آنچه که در ذهن می پرورانم، ریشه بخشیدن به رویاهایی است که سالها مرا در خود غرق کرده اند. رویاهایی که از بیان آنها نیز هراس دارم. هراس شاید از خنده دیگران ، از تمسخرها و سرزنش ها و ملامت هاشان... هراس شاید از نرسیدن به رویاها ...
در آینه به خود می نگرم ، چشمانم جز از آرزوها نمی گویند . اما نمی دانم چرا امیدوارند؟! 

احساسی است که مرا به حرکت وادار می کند. شاید به مقصد رسیدم !  راستی دنبال شاید ها بودن خوب است یا بد ؟
دیگر دلم نمی خواهد فرار کنم ، می خواهم بایستم و مبارزه کنم !  می خواهم با آنچه مرا از حرکت باز می دارد مبارزه کنم.
من برای رسیدن به رویاهایم امیدوارم . چشمانم هرگز به من دروغ نمیگویند.